From Belgium to Gambia : the final!

Hallo allemaal!

Het verslag heeft wat langer op zich laten wachten, maar dat zullen jullie allemaal wel begrijpen nadat jullie lezen wat ons de laatste 36 uur voor aankomst in Gambia allemaal is overkomen. Het waren 36 uren die we niet makkelijk zullen vergeten, dat is zeker!

Dinsdagochtend rond 4u45 uit de veren om zo snel als mogelijk de grens tussen Mauretanië en Senegal te bereiken. Rons 10u lukt dat ons en Ibouh (een hulpjongen die reeds op de hoogte was van onze komst door een van de vorige controleposten – het blijft steeds koosjer :-) ) staat ons reeds op te wachten. Hij brengt de nodige documenten in orde om Mauretanië te verlaten. Alles verloopt blijkbaar vrij vlot, want we slagen erin om alle bewijzen te bekomen. Achteraf blijkt dat we wel in de luren zijn genomen, want plotseling moeten we extra tickets kopen voor de overzetboot. Alles gaat razendsnel en we beseffen amper wat er allemaal aan het gebeuren is… Een begin van een reeks bijzonder slechte ervaringen, zo blijkt achteraf…

Wij dus uiteindelijk Senegal binnen geraakt. Jos, sorry, maar van de hartelijkheid die jij beschrijft hebben we niks, maar dan ook echt niks gemerkt hier!
Op de overzetboot was er al opnieuw een heel pak volk rond ons om ons door te douane te helpen gidsen. Wetende dat je in Senegal niet mag rijden met een wagen ouder dan 8 Jaar (ze willen hun wagenpark verjongen), hadden we ofwel een escorte van de douane nodig, ofwel een laisser-passer om door het land te rijden.
Onze paspoorten zijn snel in orde en we krijgen een document van de douane dat we een escorte nodig hebben (wat dus wel logisch blijkt). Volgens onze loopjongen kan dit al bij het volgende bureau, 50m verder, opgelost worden door dit document te niet te doen en in de plaats een laisser-asser te bekomen. De kostprijs bedraagt volgens hem 500 euro. Als we dit een tweede keer vragen, verandert hij van gedacht en zegt ons dat de oplossing toch een escorte is en dat dat ons dan 700 euro zal kosten. Het 'spelletje' wordt gespeeld en de prijs zakt naar 350 euro, maar dat vinden wij nog steeds te veel. De loopjongen zegt OK, dan breng ik het 'escortedocument' terug naar de douane. Ook wij gaan akkoord, maar willen hem blijven vergezellen. Dat vond hij net iets minder leuk. Volgens hem moet Ruben leren de zaken niet ingewikkelder maken dan ze zijn… We willen dan uiteindelijk zelf het document naar de doaune brengen om van hem af te raken, maar daar is volgens hem geen sprake van (we krijgen een preek over kinderen die hij moet onderhouden en veel andere blablabla). Hij zou er immers ook voor zorgen dat het parkeergeld (43 euro) zou betaald worden, de gemeentebelasting,... en nog een hele hoop andere verzinsels, uiteraard!
Plotseling begint zijn tijd/geduld echt op te raken en hij stapt samen met ons het busje in om de controlepost te verlaten.
We rijden tot aan de volgende douanepost, en daar begint de onderhandeling over de laisser-passer met de échte douaniers. Ze vragen 150.000 CFA (230 euro). Wij zeggen dat we dit te veel vinden en we dit niet bij hebben. We hebben slechts 150euro bij en op 1,2,3 is het in orde. Dieter regelt alles met de douane, en Ruben blijf bij de camionette. Plotseling is Ruben de 'good guy' en Dieter 'The bad boss' , dit natuurlijk om drinkgeld af te luizen, want nu hebben ze nog niets verdiend aan ons (eigen schuld voor de corrupte handeling; waren ze slimmer geweest en minder arrogant, dan hadden ze veel meer kunnen verdienen).
Onze buik vol van de Sengalezen, arriveren we aan een eerste politiecontrole: boete voor ons brandblusapparaat. Volgende controle: boete omdat we geen reflecterende panelen op de achterzijde hangen hebben (wetende dat 50% rondrijdt met een kapot achterlicht of gewoon helemaal geen). We slagen erin de boetes steeds af te kopen voor ongeveer een vijfde van de prijs.
De laatste druppel van controles doet de emmer bij ons overlopen en we besluiten om Senegal zo snel mogelijk te verlaten en onmiddellijk door te rijden naar Gambia. Hierin zouden we moeten slagen tegen 21u. Voldoende tijd dus om de grens over te steken en de ferry te nemen naar Banjul (hoofdstad van Gambia). Onze mazouttank raakt wel stilaan leeg, maar omdat we absoluut weigeren om de Senegalezen iets aan ons te laten verdienen, gebruiken we de noodtanks met diesel om tot aan de grens te geraken. Plotseling, het is ondertussen al donker, is de baan afgesloten: een ongeluk met een vrachtwagen waardoor een elektriciteitskabel over de baan was gekomen, die dan nog eens geraakt werd door een busje met een Belgische delegatie van Vredeseilanden (met oa Steven Van Ackere). Gelukkig raakte er niemand gewond, maar we zijn natuurlijk wel uren kwijt door dit voorval.
Klokslag middernacht komen we aan op de grens van Senegal en Gambia. Daar betalen we weer smeergeld, anders kunnen we blijven wachten tot het klaar wordt voor de oversteek. Er blijft niets meer over van het 'warme' Senegal.

Eén fantastisch lichtpunt, dan toch: onze vriend Nuha is ons komen opzoeken aan de grens! Een blij weerzien uiteraard!
Wij de grens over, maar de douane in Gambia is reeds gesloten. Onze paspoorten brengen we al in orde en een uitgebreide drugscontrole later kruipen we in onze camionette om wat te slapen. Het is dan 2u30.
Om 5u30 staan we op om de douaneformaliteiten op punt te stellen en de eerste ferry naar Gambia te nemen. Aangekomen rond 7u is de eerste boot al weg, dus wachten we op de tweede. Jammer genoeg is de tweede defect en is het wachten tot de eerste terugkeert… Iedereen wringt zich op de overzetboot, maar ondanks onze voorkeursbehandeling, geraken we er juist niet meer bij! Niet getreurd deze keer, onze vriend is bij ons en we weten dat ons einddoel op 50km van ons ligt. De gedachte dat het tegen dan middag is en we een frisse pint als apéritief kunnen nemen geeft ons de energie om verder te gaan. Na zes uur wachten geraken we op de overzetboot en duurt de oversteek van de rivier The Gambia toch makkelijk 1u20min. Als je dan ook nog weet dat de ferry ooit dienst deed in Griekenland en gebouwd werd eind 1970, dan weet je dat het aantal knopen ook minimaal is :-) .

Terug op het vaste land bereiken we al snel onze eindbestemming: Serrekunda.

Fantastisch! Na negen onvergetelijke dagen zonder mechanische problemen, zijn we geweldig trots dat we deze uitdaging tot een goed einde hebben gebracht!
Dieter begint aan de inhaalrace van slaaptekort terwijl Ruben de omgeving rond het hotel gaat verkennen.

Het uitladen stellen we uit tot Wendy en haar familie arriveren (dat is vandaag dus gebeurd).

Nogmaals dank aan allen die ons gesteund hebben!

Ons verhaal is zeker niet compleet, maar bij onze terugkeer horen jullie alles uiteraard veel gedetailleerder, uit onze eigen mond.
De komende week zal de update iets minder frequent zijn, maar we houden jullie op de hoogte van de inschrijving van de wagen en de fantastische dagen die we hier ongetwijfeld nog zullen beleven!

Groeten van onder de Gambiaanse zon vanwege Dieter en Ruben!